Het meisje met het touwtje

Lin was ongeveer een jaar, toen man en ik besloten dat we toe waren aan een ander huis. Het idee was om een leuk huis in een dorpje te zoeken, zodat we vast konden wennen aan het leven daar voordat Lin naar de basisschool zou gaan. We hadden ons huis net aan een makelaar toevertrouwd toen we met Lin in het onderzoekstraject terecht kwamen en we ineens anders tegen ons potentiele nieuwe huis aankeken.

Lin is een slechte slaper. Stiekem hoopte ik dat het na een jaar vast beter zou gaan, maar nu duidelijk werd dat ze zich echt anders ontwikkelde, durfde ik daar niet meer op te hopen. En het is 1 ding om doodop te zijn van zoveel nachten niet slapen en rondjes lopen met een krijsend ongelukkig meisje op je arm, maar als je je dan ondertussen ook druk maakt over dat de buren nu ook niet kunnen slapen, dan wordt ineens dat vrijstaande huis een vereiste. 
Op dat moment wisten de artsen nog niet of ze ooit zou kunnen gaan lopen en waren de voorspellingen somber. Dus gingen we op zoek naar een huis waar ze eventueel op de begane grond haar kamers kon krijgen. En onze laatste eis was een wat ruimere tuin zodat Lin veilig buiten zou kunnen spelen. 

Dus verlegden we ons zoekgebied, want zo'n huis was in de randstad een onmogelijke opgave. Een klein jaar later, vlak voor Lins tweede verjaardag zijn we verhuisd naar een klein dorpje met 1500 inwoners in een van de mooiste natuurgebieden van Nederland. 

Voor ons was het even wennen. We hadden hiervoor 15 jaar in wat grotere steden gewoond, waar ik na 10 jaar nog amper m'n buren kende (om precies te zijn, ik kende alleen de directe buren bij naam). Hier kwamen de buren al binnen een paar dagen langs voor een praatje en een kop koffie. Inmiddels kennen we zo'n beetje de halve straat (en hij is best lang) bij naam en het halve dorp van gezicht. En iedereen kent Lin, het meisje met het touwtje.

Lin speelt altijd met een touwtje en omdat ze het ook in haar mond stopt is het altijd hetzelfde soort touwtje: rolladetouw (dat is zonder schadeijke stoffen). Maar tijdens het spelen of wandelen vergeet ze 'm wel eens of laat ze 'm vallen en het is nu al een aantal keer voorgekomen dat er iemand bij ons aanbelt met een touwtje in zijn hand, voor het meisje dat 'm kwijtgeraakt is. Je snapt, we gaan hier nooit meer weg!

Nooit een blog missen, volg me op facebook!