Een gelukkig meisje

Lin is sinds maandag weer naar school en dus kunnen we een beetje terugkijken over de afgelopen 8 weken. Acht hele bijzondere weken, want van het ene op het andere moment was er ineens geen school meer, geen afscheid van de juffen zoals voor de zomervakantie, maar ineens alle dagen thuis met papa en mama. Juf liet zich nog wel zien op filmpjes, maar Lin snapte daar niets van. Probeerde de eerste keer de juf een kusje te geven op het scherm, maar stootte daarbij haar neus en gaf het op. De tweede keer keek ze naar juf en draaide zich om, alsof ze zeggen wou “jij bent er toch niet echt”.  Een schoolritme thuis aanhouden was niets voor Lin. Thuis wil ze haar gang kunnen gaan, lekker buiten spelen, niet verplicht aan tafel zitten en al helemaal geen filmpjes van de juf kijken.

Na anderhalve week heb ik het dan ook opgegeven en de juf gemaild dat wij even ons eigen plan gingen trekken. Dat we wel gingen werken aan doelen, maar dan doelen die aangepast zijn aan de situatie thuis. Lin heeft geleerd de tafel te dekken: haar bord uit de kast pakken en op tafel zetten en daarna de pindakaas van het aanrecht vissen en mee naar de tafel nemen. Vervolgens bewaakt ze die met haar leven en mag ik de rest doen. Maar het begin is er.

In en om huis begint ze sowieso steeds meer te helpen op haar manier. Een emmertje sop is niet meer veilig. Als het op de grond staat wordt het eerst goed bekeken en even voorzichtig gevoeld of er water in zit. Als dat het geval is wordt het emmertje opgetild en omgekeerd, zodat er plassen op de grond ontstaan waar je doorheen kan rennen.

Als haar papa in de schuur aan het klussen is, scharrelt ze om hem heen. Reuze gezellig om er bij te zijn. Dat papa af en toe zijn potlood kwijt is en die in Lins mond terugvindt, is bijzaak.

In de tuin zijn de afgelopen weken ook allerlei nieuwe dingen ontstaan. Er kwamen spontaan hekjes om mijn bloemperken: Lin is niet meer bang voor oneven ondergronden of rare struiken en stampt met haar laarsjes overal op. Lin heeft nu een nieuwe hobby: op hekjes klimmen.
Lins papa hing tot haar grote vreugde een mooie echte schommel op en ook daar gebeurde iets bijzonders. Omdat wij natuurlijk ook moesten werken, wat we weliswaar veel buiten deden zodat zij lekker kon spelen, waren we naar haar zin niet vaak genoeg beschikbaar voor de schommel. En dus ging ze zelf oefenen, touwen vastpakken en voorzichtig gaan zitten. Elke keer een stukje verder naar achteren en inmiddels loopt ze zo ver mogelijk naar achteren voordat ze gaat zitten en schommelt zo heerlijk zelf. De schommelbeweging met haar benen heeft ze nog niet ontdekt, maar dat is vast een kwestie van tijd.

Ik stuurde laatst een filmpje van een lachende in de tuin spelende Lin door naar haar tante en die appte terug: gelukkig meisje. Dat vat heel mooi samen hoe Lin de afgelopen weken heeft beleefd.

 Nooit een blog missen, volg me op facebook!