Even slikken
Lin is dol op de kerstperiode. Zo weinig als Sinterklaas haar doet, zo veel doet kerst met haar. Het begint al vlak na Sinterklaas. Dan is het zo rond een uurtje of vijf donker en dan gaan we nog even een rondje wandelen door de straten van ons dorp. Op heel veel plaatsen hebben mensen hun best gedaan om de voortuin mooi te versieren, hier staat een grote sneeuwman, daar staan een paar rendieren en als je goed kijkt kom je ook nog ergens een paar pinguïns tegen. Lin vindt het prachtig. Samen wandelen we meerdere keren per week langs al die mooie tuinen.
De kerstboom optuigen was ook een feestje op zich. Lin drentelde continu om me heen, was heel nieuwsgierig wat ik aan het doen was. Zachtjes tikte ze tegen de ballen, ook al snapte ze wel dat dat eigenlijk niet mocht. In de dagen daarna vond ik haar meerdere keren languit liggend op de bank, starend naar de boom. Gewoon alleen maar kijken.
Een leuke traditie van vroeger heb ik ook in onze boom doorgevoerd. Er hangen in onze kerstboom musketkransen aan rode linten. Ik heb Lin ze bewust laten zien en vond het maar wat leuk dat ze ze zelf uit de boom viste. Zo lief. Totdat ze op kerstavond niet een musketkrans maar een glazen ijspegel uit de boom viste en daar een hap uit nam. Ik was even naar de keuken geweest om de vaatwasser in te ruimen en ik kom terug en hoor haar knarsen. In haar hand had ze nog het restant van de ijspegel en ze stond, op haar dooie akkertje tegen de bank, op het glas te kauwen. Niets aan de hand toch? Dat ik in paniek raakte en haar op het aanrecht tilde, haar mond open wurmde en met een tandenborstel zo veel mogelijk glas uit haar mond viste, vond ze daarentegen wel erg. Dikke tranen. Gelukkig had ze nog weinig tot geen glas doorgeslikt en we hoopten dat ze door mijn behandeling het wel uit haar hoofd zou laten om het nog een keer te proberen. Helaas. Vanaf dat moment hebben we haar geen moment meer alleen met de kerstboom kunnen laten en op tweede kerstdag stond ik in een overvolle Intratuin om onbreekbare kerstballen te kopen. Eenmaal thuis, met pijn in m’n hart, m’n glazen ballen uit de boom gehaald en ze ingeruild voor de onbreekbare kerstballen.
Met een gerust hart durfde ik daarna in de keuken met m’n schoonmoeder te kletsen terwijl Lin in de woonkamer aan het spelen was. Tot we het wel verdacht stil vonden en haar op de bank vonden met de onbreekbare bal… (zie blogfoto).
Geen idee wat we volgend jaar in de boom gaan hangen, vooralsnog neig ik naar alleen eetbare kerstballen, maar andere suggesties zijn welkom!