Sneeuw is stom

Ik vind sneeuw zalig, ik ben echt een winterkind. Zodra de blaadjes beginnen te vallen check ik elke dag m'n weerapp om te kijken waar de kou en sneeuw blijft. En als dan eenmaal de sneeuw valt kan ik niet wachten om naar buiten te gaan. Het geluid van de vers gevallen sneeuw onder m'n schoenen, de sneeuwvlokjes op m'n wangen en in m'n haar. Zo mooi om te zien hoe de hele wereld er anders uitziet, zo anders klinkt, alles lijkt gedempter, zachter, sprookjesachtig.

Hoe anders ervaart Lin de sneeuw. Voor haar is sneeuw: nat, koud en glad. Erover lopen wil ze met wat moeite wel, sleeën is eng, en eigenlijk wil ze het liefste weer zo snel mogelijk naar binnen. Al mijn enthousiasme en plezier kan haar niet overtuigen. Zelfs mijn overtuiging dat ze het gewoon even moest leren waarderen, liep op niets uit. Ik had het zo mooi bedacht, even op en neer naar de supermarkt, daar wat lekkers halen en weer terug. Slee mee, kind erop en gaan maar. De heenweg ging nog redelijk, een beetje gemopper en liever zelf lopen dan op die rare slee, omdat ze leek te snappen waar we heen gingen. De supermarkt was zoals altijd een feestje. Een krentenbol rijker liep ze weer vrolijk naar buiten om bij het zien van de sneeuw in huilen uit te barsten. Ze had zo gehoopt dat die er niet meer zou zijn. De terugweg was drama, ze wilde niet lopen, niet sleeën en ook niet getild worden, ze wilde gewoon niets. Uiteindelijk ging ze in de sneeuw zitten en sloeg ze met beide handen boos op de sneeuw. Het was duidelijk. Lin en sneeuw gaat echt niet samen. Hopelijk voor haar wordt het snel weer zomer en tot die tijd spelen we lekker binnen.