Ik ben Karin en ik ben een koe
Ken je dat, dat je de hele dag een deuntje in je hoofd hebt? Lin speelt heel graag met Karin de koe, of eigenlijk ze bijt haar met enige regelmaat in haar hoofd. Laat daar nou ook net het knopje zitten om het liedje "loeien is wat ik doe, ik ben Karin en ik ben een koe" te starten.
Lin speelt niet echt met speelgoed, maar ze heeft wel lol van speelgoed. Haar bus is zo'n stuk speelgoed waar ze wel echt mee speelt. Die heeft ze al jaren en die wordt in etappes ontdekt. In eerste instantie was alleen het touwtje dat aan de bus zat interessant. Later ontdekte ze dat ze op de knopjes van de bus kon drukken en dat er dan liedjes ingestart werden. Nog veel later ontdekte ze dat de bus een deur had die open kan: klik klik open en klik klik dicht. Heel langzaam begint ze zo alle facetten van de bus te ontdekken.
Dat geldt ook voor haarzelf. In eerste instantie was ze zich alleen bewust van haar handen. Daar kon ze wat mee, eten pakken of door een boek bladeren. Daarna werd ze zich bewust van haar eigen lengte, als haar vader haar optilt, grijpt ze instinctief met haar handjes naar haar hoofd. Niet dat hij haar nou vaak met haar hoofd tegen het plafond heeft gestoten, maar ze realiseert zich dat dat wel zou kunnen. Sinds een tijdje is ze bezig haar voeten te ontdekken. Daar kun je dingen mee, zoals ze in de mond van je moeder stoppen of op haar schoot leggen om gemasseerd te worden. Maar het mooiste is wel dat ze ontdekt heeft dat daar haar schoenen aan moeten. Eerst de ene voet, dan de andere. Ze kan nog niet zien welke schoen aan welke voet hoort, maar ze weet wel dat als we de ene schoen gehad hebben, ze daarna haar andere voet moet aanbieden.
Net als met de bus ontdekt ze stukje bij beetje iets meer aan zichzelf. Dat gaat in kleine stappen en soms met grote tussenpozen. Voor die periodes ertussen is daar Karin, haar kleine koe, die zo goed kan vertellen wie ze is. En ik weet zeker dat er een dag komt dat Lin ons kan duidelijk maken dat ze weet dat zij Lin is.