Ik weet dat ik bij jou hoor!

Lin is een allemans vriend. Het maakt haar niet echt uit wie er voor haar zorgt. Dat is eigenlijk al zo sinds haar geboorte. De eerste vier maanden is ze heerlijk bij ons thuis geweest en omdat ze zoveel last had van buikkrampjes, heb ik hele dagen haar lopen wiegen. Ik had dan ook verwacht dat de overgang naar het kinderdagverblijf misschien moeilijk zou zijn, maar niets was minder waar. Lin vond het prima als er maar iemand reageerde als ze huilde. Ze vond het niet erg om aan het eind van de dag weer met ons mee te gaan, maar ze keek niet op of om als we binnen kwamen.

De eerste keer dat ze op me af gekropen kwam toen ik de groep op liep was ze zeker twee jaar oud. Maar ze bleek vooral geregistreerd te hebben dat iemand die de groep op kwam, betekende dat er een kans was dat je werd opgetild. Het heeft nog heel lang geduurd voordat ze altijd de juiste ouder koos. Mama's of papa's die hun kind kwamen halen, hadden regelmatig onze dochter aan hun been hangen. De meeste ouders vonden dat gelukkig erg grappig. 

Inmiddels maakt Lin wel onderscheid in mensen. Het begon met stemherkenning. Mijn stem maakte dat ze op een gegeven moment wel opkeek als ik binnenkwam en haar naam zei. Tegenwoordig ziet ze het ook, bijvoorbeeld als ik aan kom lopen bij school en haar klas al buiten staat. Dan staat ze al te trekken aan de hand van de juf. Ze weet inmiddels ook dat verschillende mensen bij verschillende activiteiten horen, zo kan ze als de logopediste haar komt ophalen en haar middels haar boek vertelt dat ze nu samen naar de logopedie ruimte gaan, daar zelfstandig naar toe lopen. 

Het mooiste voorbeeld zag ik van de week. Op school hebben ze af en toe bij de start van de dag muziek in de hal voor alle leerlingen. Vier leerkrachten zingen en spelen dan op hun ukelele terwijl de leerlingen binnendruppelen. Het is dan altijd een drukte van jewelste en Lin blijft meestal een beetje aan de buitenkant staan. Ze vindt de muziek prachtig, maar de menigte wat overweldigend. Dus dan houdt ze stevig mijn hand vast terwijl ze met grote ogen toekijkt. Maar deze keer liet ze na een poosje doelbewust mijn hand los en liep door de menigte naar haar juf en pakte haar hand vast. Alsof ze wou zeggen: "op school hoor ik bij de juf".

  Nooit een blog missen, volg me op facebook!