De Wisselfase

Alle ouders kennen ze wel, de beruchte fase's. Het voordeel van een fase is dat hij weer over gaat. Dat gevoel heb je gek genoeg nooit als je midden in zo'n fase zit, dan lijkt het eindeloos. Maar als iemand dan tegen je zegt "het is een fase", dan geeft dat op een gekke manier ook weer moed. Er moet toch ooit eens een eind aan komen, toch?

En nu zitten we volgens de tandarts in de wisselfase. Er is nog geen tand uit haar mond gevallen, maar het feit dat er al wel een grote mensen tand zichtbaar wordt, maakt dat ze in een nieuwe fase is beland. Onze tandarts wil daarom ook dat ze maar liefst elke twee maanden op controle komt, in plaats van de gebruikelijke vier keer per jaar. Gelukkig duren die tandarts bezoekjes altijd maar kort en staan we als het meezit met tien minuten weer buiten.  Maar toch het vooruitzicht dat ik de komende vier jaar elke twee maanden met haar naar de tandarts moet... 

Ik vind het ook best wel een beetje spannend. Want naast dat ze in de wisselfase zit, zit ze ook al zo'n zes jaar in de orale fase. Ik hoop dat als we over twintig jaar terug kijken, dat dan blijkt dat het ook echt een fase en niet een tijdperk is.  Voor nu betekent dat dat alles in haar mond gaat, en op alles gekauwd moet worden. Maar haar twee nieuwe kiezen vinden het vast niet zo'n goed idee als zij op haar uitgevallen melktandjes gaat kauwen en mij lijkt het ook niet zo lekker. Lin zal het niet veel uitmaken, die vindt zand net zo smakelijk als een stuk komkommer. 

Er is hiermee in elk geval wel 1 fase afgerond. De babyfase. Nu ze gaat wisselen naar grote mensen tanden, kan ik het echt niet meer hebben over mijn kleine meisje. Mijn kleine meisje is nu officieel groot. Maar ook grote meisjes passen nog prima op schoot, vind ik. 

Twee dagen na het schrijven van dit blog was ze haar eerste tandje kwijt. Letterlijk kwijt, want ze was buiten in de tuin aan het spelen en we hebben 'm niet meer kunnen vinden.