Over spookjes en grote giebels

Lin slaapt tegenwoordig best aardig. Er is een tijd geweest dat ik dacht dat ze nooit door zou gaan slapen, zo ergens rond haar derde verjaardag, toen ik serieus bang was dat ik van puur slaapgebrek m'n auto nog eens tegen een boom zou parkeren. Maar gelukkig ging Lin op een gegeven moment doorslapen. Althans een paar nachten per week.

Ze wordt nog regelmatig ergens in de loop van de nacht wakker en blijft dan rustig een uur of 2 wakker. Lin slaapt in een gewoon bed en zelfs met slaapzak aan kan ze prima lopen, dat betekent dus dat ze kan gaan spoken. Ze maakt er dan een echt feestje van, dat gepaard gaat met lachsalvo's, hard gillen, enorme brabbelverhalen en ondertussen verplaatst ze zich van haar bed naar de andere kant van haar kamer waar een matrasje op de grond ligt. Bonk, bonk, stommel, stommel en vooral het uitbundige lachen zorgen er wel voor dat ik dan natuurlijk ook geen oog dicht doe. Haar vader slaapt daar overigens zonder problemen doorheen.

Dus dan toch maar weer eruit voor een flesje melk, dan is het tenminste een half uurtje rustig. Maar meestal begint het feest daarna weer van voren af aan. Lin is immers wakker en slapen kun je nu eenmaal niet afdwingen. Bovendien wie wil er nou slapen als je ook lekker kan spelen. Maar gelukkig is er dan nog altijd muziek. Lin heeft haar eigen mobiele telefoon met een paar favoriete playlists en als ik die opzet, dan gaat ze heerlijk liggen luisteren. Tussen de nummers door of als de playlist toch niet de juiste is, hoor ik dan weer wat gelach en gemurmel, maar meestal valt ze dan uiteindelijk na een paar uur toch in slaap. En al die tijd doezel ik, registreer ik haar gelach met een half oor en voor ik het weet gaat m'n wekker al weer af.

Eén ding moet je Lin echter nageven, ze heeft nooit last van een ochtendhumeur. Wakker worden na zo'n nacht is nooit echt makkelijk, ze draait zich rustig nog 10 keer om. Maar hoe moe ze ook nog is of hoe weinig ze ook geslapen heeft. Zodra ik haar uit bed of van haar matrasje til om dan toch echt haar aan te kleden, gaan er twee armpjes om m'n nek en krijg ik de grootst mogelijke grijns.  Op zo'n moment vergeet ik even m'n eigen vermoeidheid en beginnen we samen lachend de dag. 

Nooit een blog missen, volg me op facebook!