Kaartenhuis
We hebben een fantastische zomervakantie gehad, het was prachtig weer, we zijn heerlijk veel buiten geweest en hebben zelfs een dag op het water doorgebracht. Lin heeft genoten en wij met haar.
Er zat alleen een kleine domper aan het einde van de vakantie. Twee dagen voor school weer zou beginnen ontvingen we een mail dat de vaste juf haar baan had opgezegd en per 1 oktober zou vertrekken. Nu zou Lin dit jaar sowieso al starten in een gedeeltelijk nieuwe groep, in een ander klaslokaal. Dus ik was heel blij dat in ze in elk geval dan wel haar juf van het vorige schooljaar zou houden. Helaas mocht dat niet zo zijn. Ze wist dit al voor de zomervakantie, maar ze hadden dit bewust nog niet aan de ouders verteld en dat snap ik. Als ik het geweten had, was ik nooit akkoord gegaan met dat de groep door elkaar gehusseld werd en in een ander klaslokaal terecht kwam (dan had ik er op z’n minst op gestaan dat ze iets vertrouwds over zou houden).
De tweede domper kwam op de eerste schooldag. Toen belde de logopediste, dat zij vrijwel direct op een andere plek ging werken. Tja en toen viel dus het hele kaartenhuis in elkaar. De nieuwe juf is er nog niet dus van een overdracht van de oude naar de nieuwe juf is geen sprake en de nieuwe logopediste heb ik nog niet ontmoet. En Lin? Die valt tussen wal en schip. Tot 1 november heeft ze bijna elke dag een andere juf: soms een juf die haar begrijpt, maar helaas vaak een juf die dat niet doet. Waar Lin in de vakantie continu met haar praatboek liep te slepen, moet ik haar nu af en toe dwingen om ‘m te gebruiken. Op school komt het er soms gewoon niet van om 'm te gebruiken en dat zien we gelijk terug.
Ik weet best dat het beter gaat worden. Dat we straks met de nieuwe juf en de nieuwe logopediste weer wat op gaan bouwen. Dat we samen gaan werken aan de doelen die voor de zomervakantie zo realistisch leken, maar waarvan ik me nu afvraag of we er aan toe gaan komen. Lin heeft namelijk tijd nodig. Tijd om aan de nieuwe situatie te wennen (ze loopt nog steeds naar haar oude klaslokaal), tijd om iemand te leren kennen en om te leren vertrouwen dat de ander haar begrijpt en tijd om haar nieuwe klasgenootjes te leren kennen (ze weet nog niet bij wie ze uit de buurt moet blijven en bij wie ze gewoon kan zijn). Het voelt als een flinke stap terug. Alsof we weer opnieuw beginnen. Daaraan merk je ook gelijk hoe kwetsbaar ze is, hoe belangrijk het is dat de omgeving stabiel is, zodat zij kan groeien en ontwikkelen. Ik hoop echt dat er volgende maand met de start van de nieuwe juf weer wat rust komt. Voor haar en daarmee ook voor mij.